Πεντηκοστή 2020 Α’ Κύκλος 7/6/20
Σήμερα γιορτάζουμε τα γενέθλια της
Εκκλησίας. Με την έλευση του Αγίου Πνεύματος γεννήθηκε η Εκκλησία, ένας λαός σε
αποστολή.
Προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε
εκείνη την Πεντηκοστή, για να καταλάβω ποια είναι η Εκκλησία και ποιος είναι ο
ρόλος της μέσα στην κόσμο, καταλήγω στο εξής: Τελικά η Εκκλησία δεν είναι αυτό
που φαίνεται. Είναι σημαντικό να το προσέξουμε αυτό. Η Εκκλησία δεν είναι αυτό
που φαίνεται.
Ίσως γι’ αυτό σήμερα οι εκκλησίες
είναι άδειες, γιατί η εκκλησία δεν είναι αυτό που φαίνεται. Κάποιοι δεν
ικανοποιούνται πια με αυτό που φαίνεται: δεν έχουν νόημα για αυτούς οι τελετές
και οι παραδόσεις της. Ίσως προσπαθούν να δημιουργήσουν μία νέα είδους σχέση με
το Θεό, πιο προσωπική, πιο περιστασιακή, εφόσον ο Θεός όπως ο αέρας που
αναπνέουμε είναι πάντα παρόν και τον έχουμε ως δεδομένο. Και όταν μας λείψει
μόνο τότε τον αναζητούμε.
Η Εκκλησία δεν είναι οι επίσκοποι
και οι ιερείς που κηρύττουν, ούτε οι θεολόγοι και οι κατηχητές που διδάσκουν,
αλλά είναι ο πιστός γονιός που μαθαίνει το παιδάκι του να προσεύχεται και να
νοιώθει τον Θεό κοντά του. Δεν είναι οι ναοί της. Οι πιο δυνατές προσευχές
έχουν γίνει στα νοσοκομεία. Δεν είναι η Κάριτας και τα οργανωμένα πρότζεκτ
φιλανθρωπίας. Είναι η γενναιοδωρία των πιστών στην καθημερινότητά τους. Όλοι οι
άνθρωποι νοιώθουν ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον περιβάλλον, αλλά η Εκκλησία
νοιώθει ότι το περιβάλλον είναι ένα ανεκτίμητο δώρο από τον Πατέρα που μας
αγαπά. Στην Εκκλησία δεν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους, γιατί η κατανόηση του Θεού
δεν είναι κάτι που καταλήγουμε μετά από συμφωνία. Ο Θεός είναι πολύ μεγαλύτερος
από το μυαλό μας και τις θεολογίες μας. Η Εκκλησία δεν είναι τα σκάνδαλα που
την αμαυρώνουν ούτε οι αδυναμίες και οι αμαρτίες των μελών της. Δεν είναι τα
χρήματα που χρησιμοποιεί για να λειτουργήσει ως ένας ανθρώπινος θεσμός. Όλα
αυτά που ξέρουμε για την Εκκλησία είναι ότι αφορούν την εμφάνιση, αλλά η
Εκκλησία δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Η Εκκλησία είναι μία πνευματική
πραγματικότητα που πηγάζει από την σχέση μας με τον Θεό. Και πολλές φορές τις
σχέσεις μας δεν μπορούμε να τις αναλύσουμε ούτε να καταλάβουμε το πραγματικό
βάθος τους. Αλήθεια, μπορούμε να πούμε ότι ξέρουμε τα πάντα για την σχέση μας
με την μητέρα μας; Ακόμη και αυτή η πιο στενή μας σχέση έχει σκοτεινά σημεία
και κενά. Πόσο περισσότερο η σχέση μας με τον Θεό. Είμαστε Εκκλησία επειδή ο
Θεός διάλεξε να δημιουργήσει μια σχέση μαζί μας και εμείς έχουμε ανταποκριθεί
σε κάποιο βαθμό, άλλοι ελάχιστο και άλλοι μεγαλύτερο. Είμαστε Εκκλησία γιατί ο
Θεός θέλησε να είναι μέρος της ζωής μας και της ιστορίας μας όπως είναι η πνοή
μας, ο αέρας που αναπνέουμε και όπως η ηλεκτρική δραστηριότητα του μυαλού μας.
Αυτή την εμπειρία είχαν οι Απόστολοι, αλλά δεν είναι εύκολο να την κατανοήσουμε
και να την περιγράψουμε.
Και είμαστε Εκκλησία γιατί έχουμε
αποστολή να φανερώνουμε αυτή τη σχέση στους άλλους. Όχι να την περιγράφουμε,
γιατί αυτό δεν θα ωφελήσει κανέναν. Ακόμη και τα παιδιά της ίδιας μητέρας έχουν
άλλου είδους σχέση μαζί της. Η περιγραφή δεν προσθέτει κάτι στη σχέση. Η
μαρτυρία όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι να μεταδίδουμε τα αισθήματα του
Θεού. Είναι να ζούμε σύμφωνα με τα αισθήματα και τις σκέψεις του Θεού. Είναι η
συγγνώμη, η υπέρτατη πράξη αγάπης προς τον άλλο, που δεν μπορεί να φέρει τον
χρόνο πίσω και να διορθώσει το κακό που έκανε. Γιατί η αγάπη είναι αυτό που μας
βάζει σε σχέση και χωρίς συγγνώμη δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη.
Που θέλω να καταλήξω; Θέλω να
καταλήξω στο ότι η Εκκλησία είναι όλοι οι άνθρωποι που ο Θεός, όπως μας τον
φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός, θέλει να έχει σχέση μαζί τους. Η σχέση μας αυτή
βασίζεται στην αγάπη. Και αυτή είναι η αποστολή μας: η μαρτυρία μας στην σχέση
και στην αγάπη του Θεού. Αυτό μας κάνει Εκκλησία.
Ανακοίνωση
