Το να έχεις πίστη είναι να βλέπεις τα πάντα μέσα σε έναν ορίζοντα αιωνιότητας. Αυτή είναι μια χρήσιμη ερμηνεία. Δεν είναι πίστη το να απολαύσω την σιγουριά ότι υπάρχει Θεός και ότι ο Θεός μας φροντίζει. Πολλοί από εμάς δεν χαίρουν ποτέ αυτή την επιβεβαίωση. Η σιγουριά δεν είναι η αληθινή ουσία της πίστεως.
Πίστη είναι ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Υποτίθεται ότι η πίστη αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, παίρνει την πραγματικότητα της ζωής μας και όλα όσα είναι μέσα σ’ αυτή - εργασία, σχέσεις, οικογένεια, αγάπη, πληγές, επιθυμίες, πιστότητα, αποτυχία, αμαρτία, πόνο και θάνατο - και τα θέτει μπροστά στον ορίζοντα του αιώνιου και του άπειρου, [μπροστά στην αιωνιότητα το Δημιουργού]. Αυτό που κάνει η πίστη είναι να μας δώσει μία διπλή οπτική: Όταν έχουμε τα μάτια της πίστης βλέπουμε μία θεϊκή λάμψη να λαμπιρίζει μέσα στην καθημερινότητα, καθώς βλέπουμε όλα όσα είναι στην καθημερινότητα έναντι του ορίζοντα του αιώνιου. [Ποια είναι η αξία όσων ζω; Ποιο είναι το νόημα όσων ζω; Έχουν βαρύτητα οι πράξεις μου ή περνάω από τον κόσμο αυτό χωρίς να αφήσω κάποιο ίχνος;]
Ο Πλάτωνας το ονόμασε «συλλογισμός του θείου», η παραδοσιακή θρησκεία το ονομάζει «το δάκτυλο του Θεού στις ζωές μας», κι εδώ το ονομάσαμε «οπτική μπροστά στον αιώνιο ορίζοντα».
Όπως κι αν το ονομάσουμε, υπάρχει μέσα στην ζωή του καθενός μας μία σύμπτωση ατυχημάτων που μπορεί κάλλιστα να ονομαστεί θεία πρόνοια. [Θεία Πρόνοια δεν είναι η δέσμευση του Θεού να με φροντίζει αλλά το σχέδιο του Θεού για μένα. Ο Θεός έχει ένα σχέδιο για τον καθένα μας εφόσον εκείνος μας δημιούργησε και μας κάλεσε στη ζωή.] Έχουμε πίστη όταν μπορούμε να το δούμε αυτό, όταν μπορούμε να διαβάσουμε τα γεγονότα της ζωής μας επακριβώς έναντι σε αυτό το θείο φόντο.
Αδ. Ρόναλντ Ρολχεϊσερ
